एक कोशिस

अभिनय यति उतिकृष्ट अनि शानदार थियो कि , सो अभिनय लाई जीवन्त किरदार ठानी,  भ्रम मा परिएको अपरिपक्वता ले मलाई लोपरी रहेको छ ।।

अपनत्व को परिभाषा तिमी, छवि तिम्रो देव ~ को   चिन्तामुक्त भई रमौ भन्छु तर,विफल हुन्छु आमा।। मातृत्व को छाहारी तिमी, न्यानो त्यो तिम्रो ~ काख  धमिलिएको मुहार सम्झी कोल्टे फेर्ने गर्छु आमा।। संघारै मा चाड-बाड, आँगन भन्छ मलाई ~ सिंगार  तर !! तिमी बिना कुनै चाड ~चाड लाग्दैन आमा।। " आँमा "

रातभरीको चट्यांग र तुफानी भेल पछि उज्यालो सफा आकाश थ्यो।   हुर्किदै गरेको उज्यालो घामको किरणको स्पर्स अनि स्वप्निल बिहानी पनि थ्यो।  बाहिर गुन्जिरहेको भंगेराहरूको चिरबिर-चिरबिरले मलाई नै जिस्काई रहे जस्तो।   त्यहि समय ‘आमाको’ झस्क्याउने तर मधूर आवाज 👉 उठिस...!!   सपना टुट्छ !! "आँमा "

हो..!! म झुट बोल्ने गर्दछु। जब कसैले मेरो हाल सोद्ने गर्दछ ।। रफु गरेका चोटका कहानीहरु मा  दबिएर बसेका अलिखित भावहरु मा  हो..!! म झुट बोल्ने गर्दछु । जब कसैले तिमीलाई भुलिस..भनेर सोद्ने गर्दछ ।।

पच्छाई रहेका विगतका डोबहरू अनि कल्पनाको भवसागरहरू भन्दा धेरै~पर...   यो सुध गुमाएका प्रेमील स्मरणहरू बाट कहि दूर गईदिम लाग्छ।   जाहा बस म हुनेछु केवल ‘म’ !!

साहस बटुली विगतलाई फर्की हेरे।  विगतका बिम्बहरूले न्यास्रो मान्दैथ्यो।   अब तिमी पनि जान्छौ....भन्दैथ्यो !!

क्षितिज पारी बाट आउदै गरेको वायूपंखी नियाल्दै छु ।   पहिले तिमी संगै मेरो खुशिहरू लिएर आउथ्यो । नजरले भ्याएसम्म ति वेगलाई नियाल्थिए,  जो तिम्रो शहरको हावा संगै लिएर उत्रिने गर्दथ्यो  ।  तर आज....वेग विपरित दिशा तर्फ बग्दैछ,   स्मृतिको भवसागर सङ्गै लिएर आउछ। तिम्रो शहरको हावा बहाएर पनि ल्याउने गर्छ,   र मलाई एकफेर फेरी मारेर जानेगर्छ । त्यो वायूपंखी ।